آیه 21 سوره جاثیة

أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ اجْتَرَحُوا السَّيِّئاتِ أَنْ نَجْعَلَهُمْ كَالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَواءً مَحْياهُمْ وَ مَماتُهُمْ ساءَ ما يَحْكُمُونَ «21»

أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ‌: (ام منقطعه و همزه انكار) آيا گمان مى‌كنند آنانكه، اجْتَرَحُوا السَّيِّئاتِ‌: كسب كردند انواع بديها را از كفر و عناد و ساير معاصى، أَنْ نَجْعَلَهُمْ‌: اينكه قرار دهيم ايشان را آخرت، كَالَّذِينَ آمَنُوا: مانند آنانكه ايمان آورده‌اند به خدا و رسول، وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ‌: و بجا آوردند كارهاى شايسته و پسنديده، سَواءً مَحْياهُمْ وَ مَماتُهُمْ‌: مساوى است حيات و ممات اين دو دسته، يعنى مرتكبين افعال قبيحه و اعمال شنيعه گمان كنند حيات و ممات آنها مانند حيات و ممات مؤمنين و صاحبان اعمال شايسته باشد، چنين نيست و نخواهد بود رتبه و شأن اين دو فرقه نه در دنيا و نه در آخرت. اما در دنيا آنكه مؤمن صالح، عزت و شرافت دارد در پيشگاه ديانت و لذا جان و مال و عرض او محترم باشد، لكن كافر و فاسق به سبب كفر و فسق احترام نخواهد داشت. اما در آخرت نتيجه ايمان مؤمن، رحمت و نعمت، لكن كافر و فاسق مورد نقمت و سخط خواهد بود. ساءَ ما يَحْكُمُونَ‌: بد حكمى است كه ايشان مى‌كنند در تسويه حال خود به مؤمنان و مماثلث نتيجه كفر و ايمان، چه نتيجه كفر در دنيا مغلوبيت و در آخرت عذاب جهنم، و ثمره ايمان در دنيا غالبيت و نصرت و در آخرت نجات و فوز به نعيم بهشت است.

تتمه: فضيل عياض يكى از عباد است، چون به اين آيه رسيد آن را تكرار مى‌كرد و مى‌گريست و با خود مى‌گفت: اى فضيل كاشكى مى‌دانستى تو داخل كدام از اين دو فرقه هستى.

أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ اجْتَرَحُوا السَّيِّئاتِ أَنْ نَجْعَلَهُمْ كَالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَواءً مَحْياهُمْ وَ مَماتُهُمْ ساءَ ما يَحْكُمُونَ «21» وَ خَلَقَ اللَّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقِّ وَ لِتُجْزى‌ كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ «22» أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ وَ أَضَلَّهُ اللَّهُ عَلى‌ عِلْمٍ وَ خَتَمَ عَلى‌ سَمْعِهِ وَ قَلْبِهِ وَ جَعَلَ عَلى‌ بَصَرِهِ غِشاوَةً فَمَنْ يَهْدِيهِ مِنْ بَعْدِ اللَّهِ أَ فَلا تَذَكَّرُونَ «23» وَ قالُوا ما هِيَ إِلاَّ حَياتُنَا الدُّنْيا نَمُوتُ وَ نَحْيا وَ ما يُهْلِكُنا إِلاَّ الدَّهْرُ وَ ما لَهُمْ بِذلِكَ مِنْ عِلْمٍ إِنْ هُمْ إِلاَّ يَظُنُّونَ «24» وَ إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ ما كانَ حُجَّتَهُمْ إِلاَّ أَنْ قالُوا ائْتُوا بِآبائِنا إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ «25»

ترجمه‌

آيا پنداشتند آنانكه كسب كردند بديها را كه قرار ميدهيم آنها را مانند آنانكه گرويدند و كردند كارهاى شايسته تا مساوى باشد زنده بودنشان و مردنشان بد است آنچه حكم ميكنند

و آفريد خداوند آسمانها و زمين را بحق و تا جزا داده شود هر نفسى بآنچه كسب كرد و آنان ستم كرده نشوند

آيا پس ديدى‌

جلد 4 صفحه 638

آنرا كه گرفت معبود خود را بدلخواه خود و گمراهش كرد خدا با علم بذات او و مهر نهاد بر گوشش و دلش و قرار داد بر چشمش پرده‌اى پس كه هدايت ميكند او را بعد از خدا آيا پس پند نميگيريد

و گفتند نيست زندگانى مگر زندگانى دنياى ما ميميريم و زنده ميشويم و هلاك نميكند ما را مگر روزگار نيست براى آنها باين هيچ دانشى نيستند جز آنكه گمان ميكنند

و چون خوانده شود بر آنها آيتهاى ما كه روشن است نباشد دليلشان مگر آنكه گويند بياوريد پدران ما را اگر هستيد راستگويان.

تفسير

خداوند متعال در مقام توبيخ و ملامت مشركين و كفّار بر عقائد و اعمالشان ميفرمايد آيا گمان كردند كسانيكه مرتكب معاصى شدند كه قرار ميدهيم ما آنها را مانند كسانيكه ايمان آوردند به پيغمبر اسلام و اعمال صالحه بجا آوردند تا آنكه مساوى باشند آن دو فرقه با يكديگر در حيات و ممات نه چنين است بد حكمى در باره خدا مينمايند چون اهل ايمان در دنيا صابر بر محنت و شاكر از نعمت و اميدوار برحمت حقّند و با اطمينان خاطر و توكّل بخدا و تسليم و رضا شادكام و مقضىّ المرام زندگى ميكنند و بعد از مرگ بمقامات عاليه خود در عالم برزخ و قيامت كبرى نائل خواهند شد و كفّار در دنيا با تشويش خاطر و نااميدى از آتيه و تأثّر از ناملائمات و جزع و فزع و بى‌صبرى زيست مينمايند و بعد از مرگ بعذاب اليم گرفتار خواهند بود و بنابر اين ضمير جمع در محياهم و مماتهم بهر دو فرقه راجع است و سواء يا حال است براى فريقين يا مفعول له براى نجعل يا خبر يكون كه مقدّر است ولى مفسّرين آنرا حال يا مفعول دوم نجعل يا بدل از كالّذين آمنوا قرار داده‌اند و اختلاف نموده‌اند در مرجع ضمير محياهم و مماتهم كه راجع بهر دو فرقه است يا اهل ايمان يا كفّار و معانى متعدّده‌ئى براى آيه نقل نموده‌اند كه حاجت بذكر آنها نيست چون اقرب معانى بظاهر آيه شريفه همين معنى است و خداوند خلق فرموده است آسمانها و زمين را بحق و غرض صحيح عقلى نه بباطل و عبث و بيهوده بلكه تا تكليف نمايد مردم را بطاعت و اجتناب از معصيت و برساند هر موجودى را بكمال لايق خود و جزا دهد هر كس را بثواب و عقاب خويش در نتيجه عمل خوب و بدشان بقدريكه از ميزان استحقاقشان از ثواب كاسته و بر آن‌

جلد 4 صفحه 639

در عقاب افزوده نباشد تا بر آنها ستم نشده باشد و براى اظهار تعجّب از عمل كفّار و مشركين فرموده آيا ديدى اى پيغمبر آنها را كه هواى نفس و دلخواه خود را معبود و مطاع خود قرار داده و هوا پرستى را شعار خود نموده‌اند يا ديدى آنانرا كه بدلخواه خود هر روز خدائى براى خود اختيار مينمايند چون گفته‌اند معمول آنها اين بود كه وقتى از سنگى يا چيزى خوششان مى‌آمد آنرا براى خود معبود قرار ميدادند و چون از آن بهترى مى‌يافتند آنرا كنار گذارده و بهتر را بخدائى اختيار مينمودند چنانچه قمّى ره نقل فرموده كه نازل شد در باره قريش كه هر چه را ميپسنديدند ميپرستيدند و جارى شد در اصحاب پيغمبر صلى اللّه عليه و اله بعد از آنحضرت كه غصب نمودند حقّ امير المؤمنين عليه السّلام را و گرفتند امامى بدلخواه خودشان و در هر حال چون آنها بتعصّب و عناد ترك نمودند تأمّل و تفكّر در آيات الهى را و در طلب معرفت بخدا و اولياء او برنيامدند خداوند هم واگذارد آنها را بحال خودشان در وادى ضلالت و توفيق هدايت بآنها نداد چون ميدانست كه قابل هدايت نيستند يا ميشناخت در ازل ذات آنانرا بخبث فطرت و فساد سريرت پس منطبق شد علم ازلى با معلوم خارجى و يافت آنانرا گمراه با علم بذاتشان و در هر حال اينها همان كفّارند كه خداوند در اوائل سوره بقره از حال آنها خبر داد و آنجا بيان شد كه بواسطه معصيت بعقوبت الهى گرفتار شدند و خداوند بر دل آنها و گوششان مهر نهاد كه ديگر ادراك معارف حقّه را نمينمايند و بمواعظ حسنه متّعظ و پندپذير نميگردند و بر ديده بصيرت آنها پرده غفلت كشيده شد كه آيات خدا را نمى‌بينند و نميشناسند و ديگر قابل هدايت نيستند چون خدا نخواسته آنها هدايت شوند لذا بحال ضلالت واگذارشان فرموده و بعد از اين كه ميتواند آنها را هدايت نمايد و در مقابل اراده الهيّه عرض اندام كند آيا شما مردم متذكّر و متفطّن باين امور نيستيد كه بى‌فكرى و غفلت از ياد خدا و پيروى از هوس و هوى كار انسانرا بجائى ميكشاند كه يكباره از قابليّت فيض حقّ ساقط ميگردد يك نمونه بارز از افكار پليد اين گروه كه دليل واضح بر بى‌فكرى آنها است آنستكه گفتند نيست زندگى مگر همين زندگانى موقت دنيا ما ميميريم و جمع ديگرى بدنيا ميآيند كه از نوع ما هستند و هلاك نميكند ما را مگر گردش روزگار و مرور زمان نه خدائى‌

جلد 4 صفحه 640

است و نه پيغمبرى و نه امامى و نه حشرى و نه نشرى و نه دوزخى و نه بهشتى تا ميتوانيد بخوريد و بپوشيد و بنوشيد كه جز اين خبرى نيست و از دستتان ميرود و خداوند چون در آيات كثيره اثبات توحيد و معاد و ساير اصول دين و مذهب را فرموده بود از جواب آنها اعراض و بوضوح بطلانش اكتفا نموده و فقط اشاره فرموده است كه اين اظهارات آنها از روى علم و يقين نيست بلكه از باب شك و گمان است چون همين اشخاص ديده ميشود در وقت اضطرار و حاجت متوسل بمبدء غيبى كه براى اينعالم معتقدند ميشوند و ارتكازا و بالفطره ميدانند جهانرا صاحبى باشد خدا نام نهايت آنكه ميل بشهوت‌رانى و وسوسه شيطانى و غفلت از مبادى عقلانى موجب شك و ترديد و سوءظنّ آنها ميگردد و سخنى ميگويند و دليلى بر آن اقامه نمينمايند و قمّى ره در ذيل نموت و نحيى فرموده اين مقدّم و مؤخّر است چون دهريّه قائل نيستند ببعث و نشور بعد از موت بلكه گفتند زنده ميشويم و ميميريم و ظاهرا مرادش آنستكه در معنى تقديم و تأخير است نه در لفظ چون از و او عطف ترتيب استفاده نميشود و در ذيل ان هم الّا يظنّون فرموده نازل شد در باره دهريّه و مراد از ظن شكّ است و جارى شد در حقّ كسانيكه بعد از پيغمبر صلى اللّه عليه و اله بجا آوردند در باره امير المؤمنين عليه السّلام آنچه بجا آوردند و ايمانشان اقرارى بود بدون تصديق از ترس شمشير و طمع بمال و از بعضى روايات معتبره استفاده ميشود كه اين كفر جحودى است كه بدترين اقسام كفر است و آن آنستكه شخص بدون تحقيق و اطمينان منكر حق شود و دين باطلى را براى خود اختيار نمايد چنانچه دهريّه چنين كردند و در مجمع از پيغمبر صلى اللّه عليه و اله نقل نموده كه دشنام ندهيد دهر را براى آنكه خدا دهر است و فرموده چون اعراب جاهليّت حوادث و بلايا را بدهر نسبت ميدادند و آنرا سبّ مينمودند پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم فرموده نازل كننده حوادث و بلايا خدا است دشنام ندهيد نازل كننده آنها را فقط دستاويز آنها بعد از شنيدن آيات الهى كه بر آنان تلاوت ميشود و واضح است معانى و مبانى آن آيات بر خلاف معتقداتشان همينست كه در مقام محاجّه ميگويند اگر راست ميگوئيد كه مردم در قيامت زنده ميشوند اكنون پدران ما را زنده كنيد تا ما تصديق كنيم شما راست ميگوئيد و خداوند بر اعاده اموات قادر است و چون مقصود آنها اشكال تراشى و خودسرى‌

جلد 4 صفحه 641

بود نه تحصيل يقين و بجهاتيكه در سوره سابقه ذيل اين جمله ذكر شد ظاهرا ملتمس آنها باجابت نرسيده و در آيات آتيه اشاره بقدرت خداوند و ردّ معتقد آنها شده است.

أَم‌ حَسِب‌َ الَّذِين‌َ اجتَرَحُوا السَّيِّئات‌ِ أَن‌ نَجعَلَهُم‌ كَالَّذِين‌َ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحات‌ِ سَواءً مَحياهُم‌ وَ مَماتُهُم‌ ساءَ ما يَحكُمُون‌َ «21»

‌در‌ جاي‌ ديگر ميفرمايد: أَم‌ نَجعَل‌ُ الَّذِين‌َ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحات‌ِ كَالمُفسِدِين‌َ فِي‌ الأَرض‌ِ أَم‌ نَجعَل‌ُ المُتَّقِين‌َ كَالفُجّارِ ص‌، آيه 27.

آيا گمان‌ ميكنند كساني‌ ‌که‌ كسب‌ سيئات‌ كردند اينكه‌ ‌ما ‌آنها‌ ‌را‌ قرار دهيم‌ مثل‌ كساني‌ ‌که‌ ايمان‌ آوردند و عمل‌ بصالحات‌ نمودند، مساوي‌ ‌است‌ زنده‌ شدن‌ ‌آنها‌ و زنده‌ بودن‌ ‌آنها‌ و مردن‌ ‌آنها‌ بد ‌است‌ آنچه‌ حكم‌ ميكنند.

أَم‌ حَسِب‌َ الَّذِين‌َ اجتَرَحُوا السَّيِّئات‌ِ اجتراح‌ بمعني‌ تكسب‌ و عمل‌ ‌است‌ چنانچه‌ جوارح‌ انسان‌ آلات‌ و اجزاء انسان‌ ‌است‌ ‌که‌ توسط ‌آنها‌ اجتراح‌ ميكند ‌يعني‌ كسب‌ سيئات‌ ميكنند، و استفهام‌ ‌در‌ أم‌ حسب‌ استفهام‌ انكاري‌ ‌است‌ ‌يعني‌ نه‌ چنين‌ ‌است‌.

أَن‌ نَجعَلَهُم‌ كَالَّذِين‌َ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحات‌ِ ‌که‌ ‌اينکه‌ دو ‌را‌ ‌به‌ يك‌ چشم‌ نگاه‌ كنيم‌ و يك‌ نحو معامله‌ كنيم‌.

سَواءً مَحياهُم‌ وَ مَماتُهُم‌ البته‌ تفاوت‌ بسيار دارد اما ‌در‌ دنيا اينها مورد غضب‌ الهي‌ و بليات‌ دنيوي‌ ‌که‌ مكرّر گفته‌ ‌شده‌ ‌که‌ آثار معاصي‌ ‌در‌ دنيا سياهي‌ قلب‌ قساوت‌، ضعف‌ ايمان‌، ‌ يا ‌ زوال‌ ايمان‌، تسلط شيطان‌، نزول‌ بلاء، سلب‌ توفيق‌، ‌بعد‌ ‌از‌ رحمت‌، عدم‌ اجابت‌ دعا، رنجش‌ خاطر پيغمبر و امام‌ و ‌غير‌ اينها، و آثار ايمان‌ و اعمال‌ صالحه‌ قوت‌ ايمان‌، نورانيت‌ قلب‌، توفيق‌، قرب‌ برحمت‌ الهي‌، مشمول‌ نعم‌ ‌او‌، دفع‌ بليات‌، رضاي‌ الهي‌، خوشنودي‌ انبياء و ائمه‌ و ‌غير‌ اينها.

و اما ‌در‌ حال‌ موت‌ سختي‌ جان‌ دادن‌، آمدن‌ ملائكه عذاب‌ ‌با‌ تازيانه‌ها و گفتن‌ ‌آنها‌ ‌که‌ ميفرمايد: وَ لَو تَري‌ إِذِ الظّالِمُون‌َ فِي‌ غَمَرات‌ِ المَوت‌ِ وَ المَلائِكَةُ باسِطُوا أَيدِيهِم‌ أَخرِجُوا أَنفُسَكُم‌ُ اليَوم‌َ تُجزَون‌َ عَذاب‌َ الهُون‌ِ بِما كُنتُم‌ تَقُولُون‌َ عَلَي‌

جلد 16 - صفحه 121

اللّه‌ِ غَيرَ الحَق‌ِّ وَ كُنتُم‌ عَن‌ آياتِه‌ِ تَستَكبِرُون‌َ انعام‌، آيه 93. و اما مؤمنين‌ و صالحين‌ ‌را‌ ميفرمايد: إِن‌َّ الَّذِين‌َ قالُوا رَبُّنَا اللّه‌ُ ثُم‌َّ استَقامُوا تَتَنَزَّل‌ُ عَلَيهِم‌ُ المَلائِكَةُ أَلّا تَخافُوا وَ لا تَحزَنُوا وَ أَبشِرُوا بِالجَنَّةِ الَّتِي‌ كُنتُم‌ تُوعَدُون‌َ نَحن‌ُ أَولِياؤُكُم‌ فِي‌ الحَياةِ الدُّنيا ...

الاية فصلت‌، آيه 30.

و اما ‌در‌ قبر و عالم‌ برزخ‌ ‌که‌ ‌در‌ اخبار مفصلا جهات‌ طرفين‌ ‌را‌ بيان‌ فرموده‌ ‌که‌ شرحش‌ طولاني‌ ‌است‌.

و اما ‌پس‌ ‌از‌ بعثت‌ و صحراي‌ محشر ‌در‌ حق‌ّ اينها خطاب‌ ميرسد: خُذُوه‌ُ فَغُلُّوه‌ُ ثُم‌َّ الجَحِيم‌َ صَلُّوه‌ُ ثُم‌َّ فِي‌ سِلسِلَةٍ ذَرعُها سَبعُون‌َ ذِراعاً فَاسلُكُوه‌ُ الحاقة، آيه 30 و 31. و ‌در‌ حق‌ ‌آنها‌ ميفرمايد: وَ سِيق‌َ الَّذِين‌َ اتَّقَوا رَبَّهُم‌ إِلَي‌ الجَنَّةِ زُمَراً حَتّي‌ إِذا جاؤُها وَ فُتِحَت‌ أَبوابُها وَ قال‌َ لَهُم‌ خَزَنَتُها سَلام‌ٌ عَلَيكُم‌ طِبتُم‌ فَادخُلُوها خالِدِين‌َ زمر، آيه 73. و بالجمله‌ حكم‌ بتساوي‌ ‌اينکه‌ دو ساءَ ما يَحكُمُون‌َ.

]

(آیه 21)- حیات و مرگ این دو گروه یکسان نیست! در تعقیب آیات گذشته که سخن از دو گروه «مؤمنان» و «کافران»، یا «پرهیزکاران» و «مجرمان» در میان بود در این آیه این دو را در یک مقایسه اصولی در برابر هم قرار داده، می‌گوید: «آیا کسانی که مرتکب سیئات شدند گمان کردند آنها را همچون کسانی قرار می‌دهیم که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده‌اند که حیات و مرگشان یکسان باشد»؟! (أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ اجْتَرَحُوا السَّیِّئاتِ أَنْ نَجْعَلَهُمْ کَالَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَواءً مَحْیاهُمْ وَ مَماتُهُمْ)

. «چه بد داوری می‌کنند»! (ساءَ ما یَحْکُمُونَ)

.آیه می‌گوید: این یک پندار غلط است که تصور کنند ایمان و عمل صالح، یا کفر و گناه، تأثیری در زندگی انسان نمی‌گذارد، چنین نیست زندگی و مرگ این دو گروه کاملا با هم متفاوت است.